Witamy serdecznie

monia.wer · Wysłany: Czw 19:31, 15 Mar 2007 Temat postu: "Dobrze posiedzieć przy żubrze"

[link widoczny dla zalogowanych]

Na innym forum Pan jleszcze wyprowadził mnie z błędnego przekonania, że nazwa Park żubra ma coś wspólnego z tymi zwierzakami.

Balbina · Wysłany: Czw 19:59, 15 Mar 2007 Temat postu:

No ba!

Niezależnie od tego, czy to żubr 800 kilogramowy, czy też 0,5 litrowy Wink

- zawsze robi miłe wrażenie Wink

Ibrahim · Wysłany: Pią 22:17, 16 Mar 2007 Temat postu:

Wrażenie przestaje być miłe, kiedy żubr z procentami przebywa w towarzystwie osoby nieletniej Laughing

monia.wer · Wysłany: Sob 11:44, 17 Mar 2007 Temat postu:

Ale wy jesteście Laughing

Ja naprawdę się cieszę, że mamy tu takie - żywe - okazy, jak w Puszczy Białowieskiej. Zaraz wyobraźnia mi podsunęła, czy mogłabym takiego zwierza spotkać przypadkowo np. w trakcie wypadu na grzyby. żubry żyjące dziko w zasadzie wyginęły na początku xx wieku. Przetrwały dzięki hodowlom zwłaszcza polskim - a teraz ponownie żyją na wolności i to w niedalekiej okolicy.

Ibrahim · Wysłany: Nie 8:42, 18 Mar 2007 Temat postu:

A jeśli jesteśmy przy żubrze, który wyginął pod koniec XIX w. Jak wyglądałaby Polska, gdybyśmy cofnęli się do czasów, kiedy żubry przechadzały się na jej terenach? Dla ciekawskich zacytuję, bo znalazłem i nie mogę wytrzymać, żeby się nie podzielić:

Mimo wszystko Polska była krajem tak odległym [dla mieszkańców Europy zachodniej - Ibrahim] z mnóstwem śniegu zimą, pełnym mrocznych lasów zamieszkałych przez żubry, jak w Ameryce, i bagien [jak to w Polsce - Ibr. Laughing

]. Żyjący tam ludzie byli bardzo odważni, zdecydowani, mieli ogniste spojrzenia i wszyscy uprawiali muzykę. Nosili długie wąsiska i dziwne futrzane czapy, na nogach mieli buty z cholewami, a w ręku trzymali kosy. I wciąż przygotowywali powstania przeciwko obcym i okrutnym tyranom. Od czasu do czasu gromadzili się w piwnicach miejskich domów, w głębi lasów czy kopalni soli, pełnych przedziwnych rzeźb, i chóralnie śpiewali tęskne pieśni zakazane przez tyrana. Ich kobiety również odznaczały się odwagą, były piękne i sumutne. Śpiewały świetnie i grały na fortepianie.

Laughing

Tak nas widział pewien Francuz w połowie XIX w. Fajnie posiedzieć przy żubrze.

monia.wer · Wysłany: Nie 14:02, 18 Mar 2007 Temat postu:

Kwintesencja słowiańskiej duszy. Oby w nas nie zanikła w tym całym pędzie do Europy i przy zalewie zachodniej komercji. Nie trzeba być narodowcem i szowinistą, żeby umieć to docenić. Ten tajemniczy Francuz, pisząc swój tekst raczej nie miał nic złego na myśli, choć niektórzy mogą go oczywiście odczytać jak relację z egzotycznej wycieczki do odległego niecywilizowanego kraju. Słyszałam, że co niektórzy mniej rozgarnięci Amerykanie nadal postrzegają podobnie nasz kraj (Polacy noszą wielkie futrzane czapy,a po ulicach chodzą niedźwiedzie). Wink

"Hej, Słowianie, jeszcze nasza
słowiańska mowa żyje,
póki nasze wierne serce
za nasz naród bije". Razz

Balbina · Wysłany: Nie 14:22, 18 Mar 2007 Temat postu:

Co do Amerykanów i innych - w liceum miałam zajęcia z konwersacji po angielsku z rodowitym Amerykanem - David był wolontariuszem, który wdrażał amerykański sen do niecywilizowanych krajów. Na jedne zajęcia przyniósł nam aparat cyfrowy i puścił po sali, żeby każdy mógł obejrzeć, innym razem przyniósł laptopa, a poza tym cały czas powtarzał, że u nas to zimno strasznie. W końcu na ostatnich zajęciach przyznał się, że jak do nas przyjeżdżał myślał, że jedzie do drugiej Mongolii albo jakoś tak...